این روزها حس نوشتن نیست البته هست اما آنجور که به دل خودم بنشیند نه نیست!

نیست و نیست و نیست دقیقا تا همان موقع که میروم زیر دوش آب انگار آب سبک میکند روح و تن خسته ام را میشوید کلمه های سیاهی را که نقش بسته اند در سرم و آشوبی به پا کرده اند در آنجا.... 

وقتی چشمانم را میبندم و‌به صدای اب گوش میدهم شاید فقط برای لحظه ای کوتاه پشت پا میزنم به این همه فکروخیال شاید تنها همان لحظه است که تصویر کودکی که بی تابی پدر را میکند از جلوی پرده چشمانم کنار میرود 

گویی آب هم توان پاک کردن این حجم از سیاهی را ندارد !

سیاهی های‌ شسته شده آنقدر جان سخت و زمخت هستند که در حال سرخوردن از شانه هایم بال و پرم را درهم میشکنند . 

حتی اگر دستانم هم یاری ام کنند برای نوشتن قلب‌مچاله شده ام یاری نمیکند..

چه چیزی را میخواهم بنویسم؟ حجم بدبختی این روزگار آنقدر زیاد است که تنها چیزی است که همیشه در بازار روزگار موجود است و هر ادمی مجبور است حداقل چند کیلویی از آن حجم را بردوش بکشد،پس مزخرف است نوشتن در موردش،چیز خوبی هم این طرف عا نیست که درموردش بنویسم .

مگر اینکه خودم را بزنم به بیخیالی انگار تنها راه ممکن است بیخیال بودن.

بیایید این روزها بیشتر دوش بگیریم ....

تنها خودمان میدانیم دوش گرفتن بهانه ایست بزرگ برای کم کردن از حجم این سیاهی هایی که پاک نشدنی اند.

#بالاخره تصمیم گرفتم به پینهاد یسری از دوستان خوبم شروع کنم به نوشتن حتی مزخرف .ببخشید اگه خوب نیست

#میخام یه تغییر و تحول اساسی بدم به وبلاگم کم کم داره متروکه میشه اینجا اگه پیشنهادی دارین ممنون میشم کمکم کنید;-)