هیچ جا خونه خود آدم نمیشه

هم اکنون که صدای خسته ترین عضو این بلاگستان بزرگ را از این تریبون میشنوید(البته اگر بشنوید)فرد مذکور دارد به ریش زمین و زمان الفاظ رکیک میبندد.‌ البته گفتنی ست که خود فرد مذکور پی برده که همه این قضایا مسببی نداردجز خودش. ما بلاگیا هرچی که بریم دور دنیارم بزنیم آخرش برمیگردیم سر خونه اولمون ، همین جا! اصن یه آرامش خاصی داره لعنتی که نه هیچوقت توی اینستا گرام پیداش کردم نه تلگرامی که الان فیلتر شده دو کلام حرف نا حساب و درهم برهم تحویل حضور گرم و مهربونتون دادم که امیدوارم هنوزم باشن کسایی که میخونن .ارادتمند همگی حضار عزیز و گرامی هستم :-) 

رسیدگی به خود...

این چندهفته مثه یه آدم آهنی شدم که زیر مشغله های فکری و ذهنی و درسی گیر افتاده و همه اینا مثه یه پتوی دست و پاگیر مانعم میشن که بتونم به خودمو علایقم برسم ،دقیقا مثل پتو میشه کنارش زدو بیخیالش شد ولی خب عواقبش سنگین میشه برام . مثلا میخواستم یه شروع جدید داشته باشما انگار نمیشه که بشه ...

درحال ترک ،نزدیک نشوید!

دانه‌های عرق کل صورتش را پوشانده بود و داد و فریاد‌هایش گوش فلک را کر کرده بود. فریاد می‌زد: "دستامو باز کنید لعنتیا، من می‌خوام از اینجا برم" و بعد دو دقیقه که هیاهوی بی‌توجهی‌ها را می‌شنید بلندتر فریاد می‌زد و مانند پرنده‌ای که در قفس اسیر است بال بال می‌زد. لحظه‌ای دلم به حالش سوخت وقتی ملتمسانه چشمان گریانش را به من‌ دوخت و گفت: "منو نجات بده، اینا دیوونه‌ان" و بعد سیل اشک‌هایی که برروی گونه‌هایش روان شد. آنقدر بی‌تابی کرد و داد زد که پرستاری با یک سرنگ بزرگ آمد و مانند فرشته مرگ، آرام‌بخش را به او تزریق کرد‌. من واقعا دلم می‌خواست که می‌توانستم به خودم کمک کنم، می‌خواستم به او بگویم: "آرام باش، همه چیز درست می‌شود"، اما او عصبانی از بدرد نخور بودنِ تنها همدمش، شانه روی میز را به سمتم پرتاب کرد و آینه شکست...

پ.ن:بیخیال سیاست و این حرفها که شویم این داستان حال و روز منی بود که با قطع تلگرام و اینستاگرام دچارش شده ام! حال یه دچار درحال ترک بهتر از که نمیشود،میشود؟

توهم

ما ادمها از همان موقعی توهم  مریضی و کسالت های بی دلیل را زدیم که احساس کردیم به ما توجه نمی کنند .الکی سردرد میگرفتیم به امید بوسه پدر برروی پیشانیمان یا الکی خودمان را بی حال نشان میدادیم به امید قربان صدقه رفتن های مادرمان.ما محتاج آبمیوه و چند کیلو لیمو شیرین نبودیم درد ما فاصله ها بود،کم توجهی ها و ندیده شدن ها.درمانش هم همان دیدارهایی بود که به واسطه عیادت از بیمار صورت میگرفت و چقدر میچسبید توجه های زیرپوستی دیگران ! چشد که به اینجا رسیدیم...

متروکه

الان اصن روم نمیشه بگم سلام یعنی😑 یه مدت گم و گور شدم فک کنم. همه دنبال کننده هامم رفتن😕

اگه هست کسی اعلام وجود کنه ببینم😕

از خودگذشتگی شاید

اولین بار وقتی توی یروز گرم تابستونی با بچه ها جمع شده بودیم توی پاتوق، دیدمش. همون اولشم چهره جذاب و مردونش به دلم نشست،اونجوری که از بچه ها شنیدم انگار از اشناهای سعید بود ،پسر خوب و خوش برخوردی بود که توی همون برخورد اول  جای خودشو تو دل همه بچه ها بدجوری باز کرده بود و دل من یکی با دیدنش به تا پ و توپ می افتاد و بی قرارش میشد .کم کم باهم صمیمی شدیم ،تا حدی که تو تلگرامو واتساپ و این چیزام باهم چت میکردیم.

هرچی کانال و گروه داشتمو رو حالت بی صدا گذاشته بودم که هروقت پیام میده زودی بفهمم اما خوب دوست اجتماعی بودیم و قرار نبود هر لحظه بهم پیام بده،برای همینم من تند تند و به بهانه های مختلف بهش پیام میدادمو از حالش باخبر میشدم ،هرچند خودمم میدونستم بهونه هام واقعا مسخره اس ،اما دله دیگه حرف حساب حالیش نمیشه که!امان از این دوستیای اجتماعی .

بچه هام درگیر کاروبارشون شده بودن و کمتر وقت میشد باهم بیرون بریم یا قراری بزاریم, خوب اونام زندگی خودشونو داشتن که نمیشد زندگیشونو به ساز قلب من کوک کنند .

دلتنگیم به اوج رسیده بود میخواستم بهش پیام بدم و بگم:«دلم برات تنگ شده بهترینم!» اما پیامی که تو گروهی که باهم اومدیم از اینکار منصرفم کردو ترجیح دادم اول پیامو بخونم ،نوشته بودن امروز چهار پاتوق . از خوشحالی داشتم بال در میاوردم ،تموم لباسامو رو تخت چیده بودم و تو آینه جلو خودم میگرفتم و دنبال بهترین لباسم میگشتم ،ناسلامتی قرار بود بعد چندماه ببینمش ! یکی از لباسارو انتخاب کردم و با عطرم دوش گرفتم ، توی اینه به چهره ام که بعد مدتها حسابی رنگ و رو گرفته بود لبخندی زدم،دلشوره عجیبی داشتم که دلیلشو نمیدونستم ، دلم گواه بدشو داده بود و من بی خبر بودم که چی در انتظارمه!

بچه ها  ابراز دلتنگی میکردن، همدیگرو بغل میکردن و از روزمرگیای اخیرشون میگفتن،دلشوره ام‌ از بین نرفته بود اما چه بسا بیشترم شده بود.!

اون روز حسابی خوشتیپ شده بود،دلم خودشو به سینه میکوبیدو بی قرارتر از همیشه‌بود . تو فکر بودم که صداش توجهمو جلب کرد و بعدش چشام روی دستای گره خوردش با بهترین دوستم خشک شد ، لباشو‌با زبونش تر کردو گف راستش ما میخوایم بگیم هفته بعد نامزدیمونه ! صدای شکستن قلبم گم شد تو هلهله و شادی بچه ها و متلکایی که با شیطنت به اون دوتا مینداختن، کافی بود یه کلمه از دهنم خارج شه تا اسمون چشام بارونی شه و پیش همه رسوا شم‌واسه همینم لبخندی زدم و خودمو تو بغلش انداختم،نه بغل اون نه بغلش عشقش،عشقش که رفیقم بود.همه فکر کردن اشک شوقه و منم سعی نکردم قانعشون کنم که اینا اشک شوق نیست اشکاییه برای سوگواری منی که در من مرد ، برای دختری شکست خورده با چشایی گریون که قلب شکستش و تو دستش گرفت و با لباسای سر تا پاه سیاهش در من مرد!هیچکس نفهمید.

رفتن...

دلم میخواهد بروم نمیدانم با پای پیاده از میان جاده های سردو بی عابر یا سوار بر هواپیمایی که‌با سرعت حجم انبوهی از ابرهای سفیدرنگ را جا میگذارد و جلو میرود شاید هم سوار بر یک تاکسی زرد رنگ،از همان زردهای دلبر و از میان آشفتگی های این شهر دربست بروم به جایی که بتوان آرامش را پیدا کرد

نمیدانم مقصد کجاست.نمیدانم سوارم یا پیاده فقط میدانم باید رفت . در یکی از همین روزهای عادی هفته، لابه لای روزمرگی ها و دل مشغولی های  مردمان آشفته ی این شهر باید رفت .جوری که‌به چشم نیاید رفتنت ،با چمدانی آشفته تر از حال خودت و یک عکس از روزهای آسوده خاطر بودنت در این شهر که گوشه ی چمدانت جا خوش کرده گویی خودش هم میداند وصله ی ناجور است بین این حجم از آشفتگی ، که خودش را آن گوشه قایم کرده.

باید کفش هاو چمدانت را بدست بگیری و آرام آرام فرار کنی از این شهر تا مبادا کسی تورا ببند و مانع رفتنت شود ، چون اگر کسی ازمن بپرسد چرا میروی جوابی برایش ندارم من فقط میدانم باید خنجرهای خونینی که از پشت زده میشود را نادیده گرفت خیانت ها در رفاقت هارا نادیده گرفت جمع های سرخوش را نادیده رفت مشکلات را نادیده گرفتن و فرار کرد 

فکر نمیکنم غرق شدن در جاده ی بی انتهای تنهایی انقدرهاهم بد باشد!

فک کنم هیچکس تاکنون به ته این جاده نرسیده پشیمان شده و دوان دوان به آموش آشفتگی ها‌برگشته چونکه اینجا خلوت است ,کسی نیست!انسان پر نمیزند.

تلنگر

ما آدما دنیای جالبی داریم گاهی تلنگرهای زیادی قصد دارن مارو به خودمون برگردونن ولی ما بی توجه از کنارشون رد میشیم

چهارفصل‌سال رو بهم بخیه میزنیم و از گذشتن روزها فقط تاریک و روشن شدن هوارو به یاد داریم .گوشه ی اتاق تاریکی میشینیم و دل میبندیم به تغییری که روزهای اینده باید اتفاق بیفته! آره فقط یه تغییره که میتونه مارو از دنیای سیاه و سفیدی که گوشه اتاق سردمون ساختیم بیرون بکشه .اما چجوری؟ کی قراره حامی ما بشه و مارو از منجلابی که توش گیر کردیم بیرون بکشه و باعث یه تغییر خوشایند توی مسیر زندگیمون بشه ؟ این خودمائیم که باید تغییر کنیم دست خودمونو بگیریم و پاهامونم بکشیم بیرون مایئم که باید خودمونو وارد یه زندگی بهتر و پر تغییر کنیم .اما متاسفانه ما آدما دیر متوجه این میشیم که حامی ما خودمون هستیم انقدر جلو میریم و جلو میریم که چشامونو باز میکنیم و میبینیم لبه ی پرتگاهیم ،انگار همون موقع تازه بینایی از دست رفته مون رو به دست میاریم و میفهمیم باخودمون و زندگیمون چکار کردیم!

همون لحظه اس که بزرگترین تلنگر زندگیمونو میخوریم و پرت میشیم پایین ودیگه راه برگشتی وجود نداره.

من روحم، عقلم و جسمم مرده

و بدون روحم جسمم کاری از دستش برنمیاد

حتی نمیتونم قلم ب دست بگیرم و یا حتی فکر کنم .

#به یه تلنگر بزرگ نیاز داشتم که فکر کنم زنگش زده شد توسط یه دوست خیلی خوب که زنگ خطری شد برای من

#خودتون تلنگر خودتون باشید نزارید به لبه پرتگاه برسید

فک کنم مُردم.

این خستگی ما انگار تمومی نداره بچه ها

خسته نیستم اصن

فقط نمیدونم چرا نمیتونم بنویسم

من چندبار ازتون پرسیدم چکتر کنم ک بشه نوشت 

بیشتر گفتن اینجارو‌پاک نکن و یکم دوری کن از نوشتن ب خودت استراحت بده و بیا

ولی هرچی میخوام بیام بنویسم و دوباره دوستامو کنارم داشته باشم نمیشه اصن

دلم برای نوشته‌های تک تکتون تنگ شده

دوسدارم بشم همون آدم قبلی با یه قلم‌خوب اما نمیشه

کمکککک کنید پیشنهاد بدین منو از این حال مزخرف نجات بدین بره پی کارش

باید پاک کرد اینجارو

دوسدارم بنویسم اما نمیشه 

نمیتونم

مثه یه احمقی شدم که دیگه هیچ کاری بلد نیست 

من حتی نمیتونم افکارمو بنویسم خدااایا

پس بهتره‌پاک شه اینجا